HET BEGON ALLEMAAL MET EEN ZAADJE
Als je deze regels leest, dan lijkt het erop dat we een aantal belangrijke dingen gemeen hebben. Zoals kleine voetafdrukken op het laken, prachtige en grappige familiefoto's aan de muur, altijd een koud kopje koffie of thee 's ochtends, een volle luier op de bank, een hond met kleine plakkertjes in zijn vacht, een voortdurende innerlijke discussie over of we moeten beginnen met babyvoeding of dat we de oude blender moeten vinden om puree te maken, mijn telefoon weer eens kwijt in de speelhoek, geladen in de nieuwe laadbak, en heel waarschijnlijk - slecht geslapen vannacht door de tandjes van de baby. Klinkt dat bekend? Oh, of waarschijnlijk ben je in verwachting en wacht je meer op je absoluut grote dag dan op je afstudeerfeest of trouwdag met opwinding en een beetje angst. Of waarschijnlijk droom je en maak je plannen voor je toekomstige gezin. In welke situatie je je ook bevindt, ik voel met je mee en ik weet wat je doormaakt. Ik ben als een penvriend die je waarschijnlijk meer begrijpt dan je denkt.
Ik wil me graag nog even aan jullie voorstellen. Mijn naam is Agnese, ik ben huisvrouw, echtgenote en moeder van mijn kinderen en nog veel meer. Maar mijn dagelijkse wereld draait om mijn huis, kinderen, hond, kat, piepklein tuintje, een paar bloemen, een beetje piano, een beetje dansen en ja, ik breng de helft van mijn dag door in de keuken en een groot deel van de rest op het toilet, want ik heb een peutertweeling. Dus het is onvermijdelijk, toch? En hulpmiddelen zijn zeer welkom en nodig in mijn leven, en helpende handen soms nog meer.
Ik wilde een hond
Ik ontmoette Karlis begin twintig op een feestje van mijn neef en in de jaren daarna kwamen we elkaar een paar keer tegen bij mijn neef en op een dag nodigde hij me uit voor een onschuldig etentje. Op de een of andere manier voelden we een enorme wederzijdse aantrekkingskracht en de situatie werd waarschijnlijk gevoed door mijn honger na een lange werkdag, dus zelfs de maaltijd leek zo heerlijk voor mij als ik het me herinner, ha ha. En de volgende afspraakjes die zomer maakten ons al snel duidelijk dat we samen wilden zijn. Ik studeerde op dat moment en had me ingeschreven voor het Erasmus uitwisselingsprogramma in Turkije. Dus ik herinner me mijn 4 maanden in Turkije in de daaropvolgende herfst en winter met minder geweldige reizen en avonturen die we beleefden, maar meer met elke dag naar een internetcafé lopen en twee uur praten via Skype met Karlis. En hij vloog twee keer naar me toe in die tijd. "Jonge liefde, altijd zo melodramatisch", zei Toekan ooit uit de tekenfilm Rio:) Ik keerde terug naar huis en het was duidelijk dat ik naar huis zou komen naar niets minder dan mijn toekomstige man en zo begon het allemaal met een zaadje - we begonnen te dromen over onze eigen kleine stamboom. En ik wilde ook een hond en ging op zoek naar een Russische Toy, die perfect bij mijn levensstijl leek te passen. Maar Karlis kon niet blij zijn met mijn keuze vanwege de grappige stem van dit ras en ik respecteerde zijn afkeer en stopte met zoeken met simpel verdriet. Ik wist niet dat ik er eigenlijk klaar voor was om niet voor een klein hondje te zorgen, maar om mijn eigen gezin te stichten, zoals ik me later realiseerde.
Niemand wordt als klaarstaande ouder geboren
En wij dus ook niet. Onze eerste zoon werd geboren in augustus 2011 en sindsdien staat mijn hele wereld op zijn kop. Ik ben nu al meer dan 10 jaar moeder en ik kan je vertellen dat niets mij en ons meer heeft veranderd dan onze kinderen. Ik heb mijn fysieke, mentale en emotionele grenzen zo vaak opgerekt dat ik me nauwelijks kan voorstellen hoe ik leefde vóór al die lieve en soms harde lessen, haha. En ik kan alleen maar zeggen dat deze ervaring me absoluut een beter mens heeft gemaakt toen ik me eindelijk realiseerde dat er veel dingen zijn die je niet kunt controleren of voorspellen, maar alleen kunt accepteren en met de best mogelijke houding door de situatie heen kunt gaan. En door voor mijn belangrijke anderen te zorgen, heb ik geleerd om eerst voor mezelf te zorgen. Nou, om eerlijk te zijn, ik ben deze les nog steeds aan het leren die me veel heeft gekost tijdens de jaren van ouderschap. Ik zou een lange lijst kunnen schrijven met lessen die ik heb geleerd of nog moet leren, maar dit is een ander verhaal.
En hier zijn we
We zijn nu 14 jaar getrouwd en leven het door ons gewenste boerenleven op het platteland. We hebben 6 kinderen, waarvan de twee jongste tweelingzussen zijn, ik heb mijn oudste kinderen thuisonderwijs gegeven en de kleinste zijn elke dag thuis aan mijn zijde omdat ik geloof en zie dat ze de nodige vaardigheden kunnen leren van ouders, broers en zussen, de natuur, vrienden en het dagelijkse leven om ons heen. En ik heb nog steeds het gevoel dat dit nog maar het begin is van alle prachtige avonturen die het leven ons kan bieden, we hoeven ons alleen maar voor te stellen en het zaad in de grond te stoppen om grote dingen te beginnen.
Ik buig voor mezelf voor alles wat ik heb meegemaakt en alles wat ik van dag tot dag doe om de wereld te laten draaien voor mij en mijn gezin. En dus buig ik voor jou voor je pad, moed, aspiraties, ervaringen en uitdagingen waar je voor staat. Want dat doen we allemaal. We zijn zo verschillend, maar tegelijkertijd heel waarschijnlijk, dat is wat ons mensen maakt. En we beginnen allemaal met een zaadje, toch? Dus ik hoop ook over jouw hoop en dromen te horen,
Je penvriendin Agnese
