HET BEGON ALLEMAAL MET EEN ZAADJE
Als je deze regels leest, dan lijkt het erop dat we belangrijke dingen gemeen hebben. Zoals kleine voetafdrukjes op het laken, prachtige en grappige familiefoto's aan de muur, altijd een koude kop koffie of thee in de ochtend, een volle luier op de bank, een hond met kleine stickertjes in zijn vacht, de eeuwige discussie of je met de Rapley-methode begint of toch de oude blender opzoekt om puree te maken, mijn telefoon weer kwijt in de speelhoek, alles ingeladen in de nieuwe bestelbus, en heel waarschijnlijk: een slechte nacht gehad door doorkomende tandjes. Klinkt bekend? Of misschien ben je zwanger en kijk je met spanning en een beetje angst uit naar jouw grote dag – misschien nog meer dan naar je diploma-uitreiking of bruiloft. Of droom je juist over je toekomstige gezin. In welke situatie je ook zit, ik voel met je mee en weet wat je doormaakt, ik ben er geweest en zit er nog steeds middenin. Ik ben als een penvriendin die je waarschijnlijk beter begrijpt dan je denkt.
Ik wil me graag wat beter aan je voorstellen. Mijn naam is Agnese, ik ben huisvrouw, echtgenote en moeder van mijn kinderen – en nog zoveel meer. Maar mijn dagelijkse leven draait vooral om mijn huis, kinderen, hond, kat, een klein tuintje, een paar bloemen, een beetje piano, een beetje dansen en ja, ik breng de helft van mijn dag door in de keuken en een groot deel van de rest op het toilet, want ik heb peutertweeling. Onvermijdelijk, toch? Hulpmiddelen zijn dus heel welkom en nodig in mijn leven, en helpende handen soms nog meer.
Ik wilde een hond
Nou, ik ontmoette Karlis begin twintig op het feest van mijn neef, en in de jaren daarna zagen we elkaar af en toe bij mijn neef. Op een dag nodigde hij me uit voor een onschuldige etentje. We voelden meteen een enorme aantrekkingskracht en de situatie werd waarschijnlijk versterkt door mijn honger na een lange werkdag, dus zelfs het eten leek me heerlijk, zoals ik me herinner, haha. En al snel, na een paar volgende afspraakjes die zomer, wisten we zeker dat we samen wilden zijn. Ik studeerde toen en was toegelaten tot het Erasmus-uitwisselingsprogramma in Turkije. Dus ik herinner me die vier maanden in Turkije, die herfst en winter, niet zozeer vanwege de geweldige uitstapjes en avonturen die we samen hadden, maar meer vanwege het dagelijkse wandelingetje naar een internetcafé en twee uur lang Skypen met Karlis. En hij is in die tijd twee keer naar mij toe gevlogen. "Jonge liefde, altijd zo dramatisch," zei Toekan uit de tekenfilm Rio ooit. :) Dus ik kwam weer thuis en het was duidelijk dat ik thuiskwam bij niets minder dan mijn toekomstige man, en zo begon het allemaal met een zaadje – we begonnen te dromen over ons eigen kleine familiestamboom. En ik wilde ook graag een hond en begon te zoeken naar een Russian Toy, wat perfect leek te passen bij mijn levensstijl. Maar Karlis kon niet blij zijn met mijn keuze vanwege het grappige stemmetje van dit ras, en ik respecteerde zijn afkeer en stopte met zoeken, een beetje verdrietig. Wat ik toen niet wist, was dat ik eigenlijk niet klaar was om voor een klein hondje te zorgen, maar om mijn eigen gezin te stichten, zoals ik later besefte.
Niemand wordt geboren als kant-en-klare ouder
En zo waren wij dat ook niet. Onze eerste zoon werd geboren in augustus 2011, en sindsdien staat mijn hele wereld op z’n kop. Nu ik al meer dan 10 jaar moeder ben, kan ik met zekerheid zeggen dat niets mij en ons zo heeft veranderd als onze kinderen. Ik heb mijn fysieke, mentale en emotionele grenzen zo vaak verlegd dat ik me amper kan voorstellen hoe ik leefde vóór al die lieve en soms pittige lessen, haha. En wat ik kan zeggen is dat deze ervaring mij zeker een beter mens heeft gemaakt, toen ik eindelijk besefte dat er veel dingen zijn die je niet kunt controleren of voorspellen, maar alleen kunt accepteren en het beste ervan maken. En voor mijn dierbaren zorgen heeft me geleerd eerst voor mezelf te zorgen. Nou ja, eerlijk gezegd ben ik die les nog steeds aan het leren, want het ouderschap heeft me daarin veel gekost. Ik zou een lange lijst kunnen maken van lessen die ik heb geleerd of nog moet verwerken, maar dat is weer een ander verhaal.
En precies hier zijn we dan
We zijn nu 14 jaar getrouwd, wonen het landelijke boerderijleven waar we altijd van droomden, hebben 6 kinderen waarvan de jongste twee een tweeling zijn. Ik heb mijn oudste kinderen thuis lesgegeven, en de kleintjes zijn elke dag bij mij thuis omdat ik geloof en zie dat ze de belangrijkste vaardigheden kunnen leren van hun ouders, broers en zussen, de natuur, vrienden en het dagelijkse leven om ons heen. En toch heb ik het gevoel dat dit pas het begin is van alle mooie avonturen die het leven ons kan bieden – we hoeven het alleen maar te bedenken en het zaadje in de grond te stoppen om iets groots te laten groeien.
Ik buig voor mezelf voor alles wat ik heb meegemaakt en alles wat ik elke dag doe om de wereld te laten draaien voor mij en mijn gezin. En daarom buig ik ook voor jou, voor jouw pad, moed, dromen, ervaringen en uitdagingen waar je voor staat. Want we maken het allemaal mee. We zijn zo verschillend, maar tegelijkertijd ook zo op elkaar lijkend – dat is wat ons menselijk maakt. En we beginnen allemaal met een zaadje, toch? Dus ik hoop ook te horen over jouw dromen en wensen,
Je penvriendin Agnese
