Ongefilterde ouderschapsverhalen

WAIT, A LOT OF US HAVE MORE THAN ONE CHILD.
Er is die kostbare, vluchtige tijd met je pasgeborene en voor je het weet, ben je weer zwanger. En zomaar is je oudste baby nu een peuter of zelfs ouder. Dan begint een nieuw spel. De achtbaan van ochtendmisselijkheid, stemmingswisselingen en alle andere "cadeautjes" begint weer. Maar deze keer slaat het anders toe - je bent nu niet alleen verantwoordelijk voor jezelf, maar ook voor het dagelijks managen van de miljoenen wensen en behoeften van je kleine mini-me. En laten we eerlijk zijn, dat kan zwaar zijn. Ik heb die maanden aanbeden en gehaat, soms tegelijkertijd.

Iedereen met kleine kinderen beseft al snel dat je mok niet meer van jezelf is. Net zomin als die half afgebeten traktatie die je bewaarde voor later. Zelfs naar het toilet gaan wordt een gebeurtenis - een klein mensje zit naast je en bekijkt elke beweging van je alsof het de meest fascinerende zaak van de wereld is. Het is best leuk en je voelt je geliefd. Maar vier van mijn vijf zwangerschappen leefde ik in deze realiteit, met deze omstandigheden die alleen maar toenamen - deels omdat ik ervoor koos om mijn kinderen thuis te houden in plaats van ze naar de kleuterschool te sturen. Mijn grootste uitdaging was dus om alles in balans te houden zonder mezelf en mijn mentale welzijn te verliezen tussen al mijn kinderen en hun wensen en behoeften, het huishouden en de dagelijkse klusjes - wat, zoals we allemaal weten, veel is.
En laten we eerlijk zijn - we hebben allemaal wel eens een pauze nodig. Het is niet alleen een wens, het is een noodzaak.

EN IK VERLOREN...

Ik zat vast in een eindeloze lus van verantwoordelijkheden. En toen thuisonderwijs en naschoolse activiteiten begonnen, werd mijn schema nog strakker. Terugkijkend weet ik bijna zeker dat ik meerdere keren een burn-out heb gehad. Er waren periodes waarin ik te prikkelbaar was en ik niet trots was op hoe ik met mijn gezin omging. En ik was niet de enige. Zelfs mijn man, die me altijd enorm heeft gesteund, liet mij en de kinderen soms in de steek op een manier die hij nooit had gewild. We realiseerden ons gewoon niet dat onze kopjes al overvol waren. We hadden er geen idee van dat het negeren van de vroege waarschuwingssignalen zou leiden tot ernstige problemen. We hadden er geen idee van hoe iets simpels als een douche, een wandeling, een praatje met een vriend of zelfs een snelle solopauze, als die snel genoeg wordt genomen, ons volledig zou kunnen resetten. Dus, door regelmatig kleine, consistente inspanningen te doen om op te laden, hoeven we niet tot de bodem te gaan.
Maar ik was te veel een perfectionist, weet je nog? Dus er waren momenten dat één van ons sterk moest zijn terwijl de ander instortte. En dat soort dynamiek? Dat is niet leuk en niet duurzaam.

MAAR DIT IS WAT WE IN PLAATS DAARVAN WONNEN.
We begonnen hulp te zoeken. We probeerden verschillende dingen en de meest waardevolle les die we leerden was deze: de echte kracht ligt in het om hulp kunnen vragen. Zo simpel is het. Zonder schaamte. Voor één keer erkennen dat je niet alles alleen aankunt, is al een hele verandering.

Ik hou zielsveel van mijn gezin. Ik geef ze mijn tijd, aandacht en energie zoveel als ik wil en zoveel als ik nodig acht. Maar ik geloof eerlijk gezegd niet dat iemand gelukkiger wordt als ik mezelf volledig uitput voor anderen, ook niet voor mezelf. Integendeel: hoe meer ik uitgeput raak, hoe slechter ik me voel en hoe alerter mijn kinderen worden. Want in dit stadium hangt hun welzijn van mij af.
Het is net als dat beroemde gezegde: Zet eerst je eigen zuurstofmasker op voordat je anderen probeert te helpen.

En dit is precies wat ik nu al een tijdje doe. Ik controleer mezelf regelmatig en als ik merk dat er iets niet klopt, handel ik snel. Ik voel dat het mijn verantwoordelijkheid is - niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn gezin en de mensen om me heen. Als ik mezelf in een neerwaartse spiraal laat belanden of drama creëer, heeft iedereen last van mijn uitputting. En dat is voor niemand eerlijk. De volgende op mijn checklist is mijn man. Want laten we eerlijk zijn - mannen houden ervan om dingen te plannen, te bouwen, te repareren en te bereiken. Waar ze niet van houden is om naar binnen te keren en toe te geven dat ze een pauze nodig hebben. Maar ze hebben het net zo hard nodig als wij.

EEN PAAR KLEINE TIPS VAN MIJ - ALS ZE VAN TOEPASSING ZIJN, HOOP IK DAT ZE HELPEN:

• Als je voortdurend weinig energie hebt, een hekel aan je leven begint te krijgen en dit gevoel wekenlang aanhoudt zonder te verdwijnen, overweeg dan om hulp te zoeken. Het kan een tekort aan mineralen zijn, emotionele uitputting, of beide. Hoe dan ook, laat het niet onbeheerd achter - zeker niet als je thuis kleine kinderen om je heen hebt - je inspiratie voor het leven.
• Als je door een intense fase in je leven gaat, ga dan niet alleen tijdens die fase in contact met je gevoelens, maar ook daarna. Anders mis je misschien belangrijke signalen.

Liefde,
Je penvriendin, Agnese