Ongefilterde verhalen over ouderschap

WACHT, VEEL VAN ONS HEBBEN MEER DAN ÉÉN KIND.
Er is die kostbare, vluchtige tijd met je pasgeboren baby, en voor je het weet ben je weer zwanger. En ineens is je oudste baby nu een peuter of zelfs ouder. Dan begint er een nieuw hoofdstuk. De achtbaan van ochtendmisselijkheid, stemmingswisselingen en alle andere 'cadeautjes' begint opnieuw. Maar deze keer voelt het anders – je bent nu niet alleen verantwoordelijk om jezelf bij elkaar te houden, maar ook om elke dag te zorgen voor de miljoenen wensen en behoeften van je kleine mini-me. En laten we eerlijk zijn, dat kan pittig zijn. Ik hield van die maanden en had er soms ook een hekel aan, soms zelfs tegelijk.

Iedereen met kleine kinderen merkt al snel dat je mok niet meer van jou is. Zelfs dat half opgegeten koekje dat je voor later had bewaard, is niet veilig. Zelfs naar het toilet gaan wordt een belevenis – er zit een klein mensje naast je, die je elke beweging volgt alsof het het spannendste ter wereld is. Het is eigenlijk best grappig, en je voelt je geliefd. Maar tijdens vier van mijn vijf zwangerschappen leefde ik in deze realiteit, en werd het alleen maar intenser – deels omdat ik ervoor koos mijn kinderen thuis te houden in plaats van naar de crèche te sturen. Mijn grootste uitdaging was dus om alles in balans te houden zonder mezelf en mijn mentale gezondheid kwijt te raken tussen al mijn kinderen, hun wensen en behoeften, het huishouden en de dagelijkse taken – wat, zoals we allemaal weten, nogal wat is.
En laten we eerlijk zijn – we hebben allemaal soms een pauze nodig. Het is niet alleen een wens, het is echt een must.

EN IK VERLOOR…

Ik zat vast in een eindeloze cirkel van verantwoordelijkheden. En toen het thuisonderwijs en de naschoolse activiteiten begonnen, werd mijn schema nog drukker. Als ik terugkijk, weet ik bijna zeker dat ik meerdere keren ben opgebrand. Er waren periodes waarin ik veel te prikkelbaar was, en ik was niet trots op hoe ik mijn gezin behandelde. En het lag niet alleen aan mij. Zelfs mijn man, die altijd ontzettend steunend is geweest, liet mij en de kinderen soms in de steek op manieren die hij nooit had gewild. We hadden gewoon niet door dat onze emmers al overliepen. We beseften niet dat het negeren van de eerste waarschuwingssignalen zou leiden tot veel zwaardere klachten. Wie had gedacht dat iets simpels als een douche, een wandeling, een praatje met een vriendin, of zelfs een kort momentje voor jezelf – als je het maar op tijd doet – je helemaal kan resetten? Door regelmatig kleine, consistente momenten te nemen om op te laden, hoeven we niet helemaal op te branden.
Maar ik was te perfectionistisch, weet je nog? Dus waren er momenten waarop één van ons sterk moest zijn terwijl de ander instortte. En zo'n dynamiek? Dat is niet leuk en ook niet vol te houden.

MAAR DIT IS WAT WE ERVOOR TERUGKREGEN.
We zijn op zoek gegaan naar hulp. We hebben verschillende dingen geprobeerd, en de belangrijkste les die we geleerd hebben is deze: echte kracht zit in het durven vragen om hulp. Zo simpel is het. Zonder schaamte. Gewoon erkennen dat je het soms even niet alleen redt, verandert alles.

Ik hou echt zielsveel van mijn gezin. Ik geef ze mijn tijd, aandacht en energie, zoveel als ik wil en denk dat nodig is. Maar ik geloof eerlijk gezegd niet dat mezelf helemaal leeggeven voor anderen iemand – ook mijzelf niet – gelukkiger maakt. Integendeel: hoe meer ik leeg ben, hoe slechter ik me voel en hoe alerter mijn kinderen worden. Want in deze fase zijn zij afhankelijk van mijn welzijn.
Het is zoals dat bekende gezegde: Zet eerst je eigen zuurstofmasker op voordat je anderen helpt.

En precies dat is wat ik nu al een tijd doe. Ik check regelmatig bij mezelf in, en als ik merk dat er iets niet klopt, onderneem ik snel actie. Ik voel echt dat het mijn verantwoordelijkheid is – niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn gezin en de mensen om me heen. Als ik mezelf laat doordraaien of drama maak, heeft iedereen last van mijn uitputting. En dat is voor niemand eerlijk. De volgende op mijn lijstje is mijn man. Want laten we eerlijk zijn – mannen houden ervan om te plannen, bouwen, repareren en dingen voor elkaar te krijgen. Waar ze minder van houden, is naar binnen keren en toegeven dat ze een pauze nodig hebben. Maar ze hebben het net zo hard nodig als wij.

ENKELE KLEINE TIPS VAN MIJ – ALS ZE VAN TOEPASSING ZIJN, HOOP IK DAT ZE HELPEN:

• Als je je voortdurend futloos voelt, je leven niet meer leuk vindt en dit gevoel wekenlang aanhoudt zonder te verdwijnen, overweeg dan om hulp te zoeken. Het kan wijzen op een tekort aan mineralen, emotionele uitputting, of allebei. Hoe dan ook, laat het niet onbehandeld – zeker niet als je kleine kinderen om je heen hebt thuis – jouw inspiratiebron voor het leven.
• Als je door een intense periode in je leven gaat, check dan niet alleen tijdens die periode bij jezelf in, maar ook erna. Anders kun je belangrijke signalen missen.

Liefs,
Je penvriendin, Agnese