Wat gebeurt er met een partnerrelatie wanneer een baby deel gaat uitmaken van het gezin?
Het lijkt erop dat het tijd is voor een open en direct gesprek over de dynamiek tussen paren binnen een gezin. Dit onderwerp is, en zal waarschijnlijk blijven, een van de meest voorkomende redenen waarom mensen psychotherapie zoeken, en zelfs daarbuiten. Veel mensen komen in therapie met precies dit soort vragen: "Help me mijn relatie met mijn partner te verbeteren! Help me te begrijpen wat er niet werkt tussen ons. Waarom voel ik me zo ongelukkig in deze relatie? Hoe kan ik de ander aanmoedigen om te veranderen ten gunste van onze relatie? Wat is er tussen ons veranderd na de geboorte van de baby? Het lijkt erop dat ik een scheiding overweeg omdat mijn partner mij niet meer vervult, noch emotioneel noch seksueel. Mijn partner lijkt zich alleen op het kind te richten en verwaarloost onze band. Ons intieme leven is afgenomen en we hebben constant ruzie sinds het kind in ons leven is gekomen. Ik ben uit mijn huwelijk gestapt omdat mijn vrouw emotioneel afstandelijk is en me voortdurend bekritiseert. Ik ben mijn man ontrouw geweest omdat onze emotionele band al langere tijd afwezig is en hij mijn behoefte daaraan niet begrijpt." Laten we eens kijken naar dit belangrijke aspect van onze levens en relaties.
De redenen waarom mensen een consult aanvragen kunnen variëren, maar ongeveer 90% van de tijd draait het om problemen binnen partnerrelaties. En dat is geen wonder! Het opbouwen van een gezonde partnerrelatie, het navigeren door veranderingen in het leven, het samen aangaan van uitdagingen als een team en het onderhouden van de relatie daarna is ontegenzeggelijk moeilijk. Vroeger leefden mensen zelden zo lang samen als tegenwoordig. De moderne levensverwachting is aanzienlijk toegenomen in vergelijking met onze voorouders van slechts drie generaties geleden.
Vroeger leefden mensen tot 40/50 jaar en dat werd als de norm beschouwd. Sommigen overleden zelfs nog eerder, dus koppels leefden maximaal 20 jaar samen. Vergelijk dat eens met vandaag, waar we het hebben over langdurige relaties die 40/50 jaar duren - twee of drie keer langer dan vroeger! Het is vergelijkbaar met twee of drie langdurige huwelijken met dezelfde partner. De langere duur van moderne relaties is een nieuwe en unieke uitdaging voor veel koppels.
In de wereld van vandaag kan het idee om levenslang samen te leven een bijna onmogelijke opgave lijken, maar toch zien velen het nog steeds als de ideale manier van leven. Gezien de uitdagingen en veranderingen in het moderne leven is het niet meer zo verrassend als mensen na 20 jaar huwelijk scheiden en opnieuw beginnen. Het verlangen naar een nieuw begin is een gevoel waar velen zich in kunnen vinden.
Iedereen is uniek en we benaderen het creëren van relaties allemaal op onze eigen manier, waarbij we een comfortabele manier van samenleven vormgeven. Er is niet langer één norm of één juiste methode om een gezin te stichten. Ik ben sterk gekant tegen starre regels en achterhaalde overtuigingen hierover. Ik geloof niet dat een vrouw moet worden beperkt tot traditionele rollen - thuisblijven om voor de kinderen te zorgen, het huishouden te runnen en voor het gezin te koken, waarbij ze mogelijk haar eigen ambities moet opofferen. Op dezelfde manier denk ik niet dat een man zich alleen moet richten op het gezinsinkomen en lange werkdagen moet maken. Hoewel dit model misschien werkte voor onze ouders en grootouders, zijn er nu verschillende gezinsstructuren die goed functioneren. De sleutel is het vinden van een model dat beide partners tevreden stelt, waardoor het de meest cruciale indicator wordt voor een succesvolle relatie.
Terwijl de tijden snel veranderen, worden onze individuele behoeften steeds diverser. Ik geloof dat het essentieel is voor elk jong gezin om openlijk te praten over verschillende alledaagse kwesties die hun leven samen vormgeven. Als jullie samenkomen, denk dan eens na over vragen als: Hoe laat gaan we naar bed? Wat staat er op het ontbijtmenu? Zullen we samen koken of kiezen voor afhaalmaaltijden? Willen we kinderen, en zo ja, moeten we ons dan nu op onze carrière richten of prioriteit geven aan het stichten van een gezin? Hoe willen we onze kinderen opvoeden? Wil ik moeder worden? Wie blijft er thuis bij het kind - tot ze drie zijn of vanaf jongere leeftijd naar de kleuterschool? Hoe gaan we onze financiën beheren? Gezamenlijk budget of de uitgaven verdelen? Hoe belangrijk is intimiteit voor ieder van ons? Hoe gaan we om met moeilijkheden en wat is ons plan van aanpak? Willen we al onze vrije tijd samen doorbrengen, of moeten we specifieke tijden aanwijzen voor individuele activiteiten? Wie neemt er zwangerschapsverlof? Hoe gaan we om met situaties waarin de kinderen ziek worden? Dit zijn maar een paar van de vele vragen waarmee koppels te maken krijgen als ze besluiten om een gezin te stichten. Zelfs voor de komst van kinderen zijn er verschillende situaties die moeten worden aangepakt en die een gelijke betrokkenheid van beide partners vereisen.
Deze maand wil ik ingaan op de eerste belangrijke relatiecrisis die koppels doormaken na de komst van een baby. Deze uitdaging komt vaak terug bij elk volgend kind, hoewel de intensiteit kan afnemen na de eerste ervaring. Het is een onderwerp dat voor mij persoonlijk belangrijk is. Hoewel ik veel inzichten uit mijn eigen reis met mijn man Edgar zou kunnen delen, bewaar ik die details voor videocolleges. De eerste crisis was een keerpunt, een tijd waarin het idee van scheiding op de achtergrond bleef hangen, onuitgesproken maar voelbaar. Ik ben dankbaar dat we allebei volhielden, samen hulp zochten en al vroeg in de crisis niet alleen informatieve maar ook psychologische steun kregen van specialisten.
Laten we, voordat we ingaan op onze ervaringen, eerst eens kijken naar de behoeften die partners van elkaar hebben. Als we deze behoeften begrijpen, wordt duidelijk waarom deze crisis zich voordoet en waar mogelijke oplossingen liggen. In een niet zo ver verleden gingen onze voorouders trouwen om andere redenen dan wij nu. Samenwonen vergrootte de overlevingskansen, vergemakkelijkte het grootbrengen van kinderen en zorgde voor betere zorg voor het nageslacht. Huwelijken werden vaak ingegeven door financiële en economische overwegingen. Vrouwen beheerden het huishouden, terwijl mannen voor het gezin zorgden. Deze partnerschappen hadden andere verwachtingen; de eisen waren minder veeleisend. Gewoon geen lichamelijk letsel veroorzaken, elkaar redelijk behandelen, een salaris mee naar huis brengen (de mammoet) en zorgen voor basisbehoeften zoals onderdak, voedsel en warmte waren vaak voldoende.
Tegenwoordig, worden relaties vaak gevormd om psychologische redenenen weerspiegelen verschuivingen in behoeften en verwachtingen. Tegenwoordig zijn vrouwen financieel onafhankelijk en voor hun zekerheid niet meer afhankelijk van een man. Ook zijn vrouwen volledig in staat om zelfstandig zwanger te raken en een kind op te voeden dankzij diensten als spermadonoren en kindermeisjes; individuen kunnen het ouderschap alleen aan. Op dezelfde manier kunnen mannen huishoudelijke taken op zich nemen, aangezien dat kan worden uitbesteed via verschillende diensten (schoonmaakster, voedselbezorging, restaurants, enz.), waardoor er minder behoefte is aan een partner met specifieke huishoudelijke vaardigheden. Er is ook geen vaste partner nodig om seks te hebben. Tegen deze achtergrond is het duidelijk dat de behoeften van onze voorouders aanzienlijk zijn geëvolueerd.
De huidige verwachtingen draaien om het vervullen van psychologische behoeften. Partners zoeken acceptatie, begrip, steun, liefde, intimiteit, respect en aanmoediging. Ze willen zich veilig voelen, erop vertrouwen dat ze niet in de steek worden gelaten en vrij zijn om zichzelf te zijn in de relatie - een basis voor veilige gehechtheid.
Als partners gedurende langere tijd niet aan deze behoeften voldoen, ervaren ze pijn, wrok, afwijzing, eenzaamheid, teleurstelling en andere onplezierige gevoelens. Na verloop van tijd worden deze gevoelens opeengestapeld tot een enorme spanning, een muur tussen het koppel die verhindert dat ze dicht bij elkaar kunnen zijn. Wantrouwen, bedrog en uiteindelijk een relatiebreuk kunnen het gevolg zijn. Beide partners kunnen de kracht missen om de problemen aan te pakken, wat leidt tot de overtuiging dat de relatie belastend is en niet voorbestemd.
Op die manier worden relaties beschadigd, is er voortdurende ontevredenheid en lijkt het alsof de andere persoon de bron van alle problemen is. De werkelijkheid is echter heel anders - zo lijkt het alleen vanuit een extern perspectief. extern perspectief. De belangrijkste reden voor deze frustratie? We hebben vaak een beperkt zelfbewustzijn en missen begrip van onze innerlijke psychologische behoeften zoals gehechtheid, het verlangen naar warme en veilige relaties, autonomie en de behoefte aan zelfverwerkelijking.
Onze vroegere ervaringen spelen een cruciale rol-Was onze moeder verzorgend en accepterend in haar kindertijd, of was ze koud en afstandelijk? Toonde onze vader genegenheid, of trok hij zich terug en bleef hij fysiek aanwezig? Reflecteren op schooltijd en eerste liefdes onthult of dit positieve herinneringen waren of momenten van hartzeer en teleurstelling. Een verstoord zelfbeeld leidt tot zelfhaat en verschillende andere uitdagingen.
Vaak beseffen we niet wat er in onszelf gebeurt. Op deze momenten wordt de ander een spiegel die onze eigen wonden weerspiegelt. Vreemd genoeg zijn we ons er niet van bewust! Toen we alleen waren, sluimerden veel onopgeloste problemen in stilte, maar de partnerrelatie wordt de arena waar alles plotseling met grote intensiteit aan de oppervlakte komt. Het begint te voelen alsof de ander net zo afwijzend en koud is als mijn vader, of misschien geeft mijn partner mij wel overal de schuld van. De partner kan gewoontes ontwikkelen zoals drinken en feesten, die het gedrag van mijn vader weerspiegelen tijdens mijn kindertijd, en ik merk dat ik in de rol van redder glijd , net zoals mijn moeder vroeger deed. Ondanks het feit dat ik een gezin heb, met een echtgenoot en kinderen, begin ik me extreem eenzaam te voelen en vind ik het moeilijk om iemand te vertrouwen. Langzaam zak ik weg in een diepere depressie en verlies ik de zin van het leven. Deze machteloosheid gaat terug naar mijn kindertijd, waar ik onverschilligheid en emotionele verlatenheid van mijn ouders voelde.
Ieder van ons heeft een uniek verhaal, gevuld met zowel mooie herinneringen als herinneringen die we willen uitwissen! Dit, gecombineerd met de uitdaging van het niet volledig beheersen van de kunst van constructieve communicatie over onze interne werelden, behoeften, gevoelens en verlangens, creëert hindernissen bij het samen navigeren door complexe levenssituaties. Als er een relatiecrisis ontstaat na de aankomst van een baby, wordt het voor beide partners een uitdaging om te navigeren samen te navigeren. We missen de kans om sterker, meer verbonden en meer ervaren uit de crisis te komen, omdat elke succesvol doorstaan crisis ons emotioneel dichter bij elkaar brengt, wat de algehele kwaliteit van onze relatie verbetert.
Ik kijk ernaar uit om met je in contact te komen in de komende blogartikelen en videocolleges.
Auteur
Liva Spurava
Gestalttherapeut / Oprichter van het Psychologisch Centrum AUGT
