Actiestappen voor nieuwe ouders om relatiecrises te verzachten.
Tijd om dieper in te gaan op de dynamiek tussen een koppel wanneer een baby wordt een centrale figuur in hun leven wordt. Misschien ben je al eerder informatie over dit onderwerp tegengekomen, maar als je dit artikel leest, is de kans groot dat je op zoek bent naar hulp, ondersteuning of dat je de naderende veranderingen aanvoelt. Dit artikel is bedoeld om inzicht te geven in wat er in jullie relatie kan gebeuren en jullie waardevolle steun te bieden terwijl jullie door deze transformerende periode navigeren.
Ik kan mezelf levendig herinneren - en ik heb soortgelijke verhalen gehoord van vrienden, kennissen en cliënten - welke grote invloed de geboorte van een kind heeft op mensen en hun relaties. Hoewel het stel vaak reikhalzend uitkijkt naar deze gebeurtenis en zich er grondig op voorbereidt, leidt het vaak tot uitspraken als: "Het voelt alsof onze relatie uit elkaar valt", "Misschien zijn we niet voor elkaar bestemd", "We waren eerst geweldig, maar alles ging mis", "Ik ken mijn partner niet meer", "We maken de hele tijd ruzie" of "De ander gedraagt zich als een kind", om er maar een paar te noemen. De verwarring en misverstanden zijn talrijk, waardoor beide partners verbijsterd achterblijven en worstelen met de vraag wat er aan de hand is. Om licht te werpen op de uitdagingen waar koppels vaak mee te maken hebben - iets wat ik graag eerder had geweten om onnodige stress, angst en verwarring te voorkomen - zal ik deze moeilijkheden stap voor stap schetsen. Het zou goed zijn als jullie deze informatie samen lezen en bespreken, zodat jullie misschien tot gezamenlijke oplossingen komen of op zijn minst tot een plan om verder te gaan. Zoek naar oplossingen door middel van een doordacht gesprek.
Ik heb gemerkt dat vanaf het moment dat een kind geboren wordt tot het ongeveer drie jaar oud is, één of beide partners vaak denken aan het beëindigen van de relatie of het nastreven van een scheiding. Het gewicht van deze emoties - wanhoop, teleurstelling, paniek, overweldigende innerlijke spanning, machteloosheid, hulpeloosheid, wrok, woede, jaloezie, eenzaamheid, verwarring, gevoelens van afwijzing en verlatenheid, en de angst om elkaar te verliezen - kan moeilijk te dragen zijn. Deze gevoelens kunnen verborgen zitten onder een laagje boosheid en wrok, vooral als je niet gewend bent om deze emoties en gevoelens met elkaar te bespreken. Deze fase voelt lang aan, waardoor je je afvraagt: "Wat gebeurt er met ons? Komt er ooit een einde aan?" Ik ben goed bekend met de uitdagingen - ruzies, beschuldigingen, misverstanden, gebrek aan aandacht van een partner, te weinig slaap, stress over de nieuwe ouderrol en algehele verwarring - omdat mijn man en ik hier doorheen moesten tijdens onze eerste grote relatiecrisis. Verrassend genoeg besluiten veel stellen snel na de geboorte van een kind uit elkaar te gaan, zelfs als ze nog steeds van elkaar houden...
Crises zijn een normaal onderdeel van het leven. Ze zijn nodig om te groeien. Als er geen crises waren, zou niemand van ons zich willen mobiliseren om iets in het leven te veranderen. We maken ze allemaal meerdere keren mee, ook individueel. De crisis van de dertiger jaren is bijvoorbeeld een tijd waarin iemand zijn prioriteiten heroverweegt en ervoor kiest om van beroep te veranderen, een gezin te stichten, zich te richten op een gezonde levensstijl of zijn leven op een andere manier te veranderen. Voordat de verandering heeft plaatsgevonden, gaat dit proces gepaard met beangstigende gevoelens en onzekerheid. Want in een situatie zijn waarin je niet meer begrijpt wie je bent; wat je wilt; waar je heen moet - het is moeilijk! Dit is echter allemaal nodig zodat er iets nieuws geboren kan worden. Het leven verandert, dus ik als persoon kan evolueren! Hetzelfde geldt voor koppel- en familierelaties. Elk gezin dat uit minstens twee partners bestaat, moet tijdens het samenleven verschillende crisissen doormaken. En ze zijn allemaal nodig om de voorwaarden voor ontwikkeling te creëren. Elk gezin is anders, maar we ervaren allemaal grotendeels dezelfde crises - alleen de diepte en duur ervan, evenals het vermogen om ze te overwinnen, verschillen. Alles hangt af van de wens van beide partners om de crisis op te lossen, om verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen bijdrage aan de relatie, de beschikbare middelen, het vermogen om te communiceren en het bewustzijn van beiden.
Er is maar één verschil tussen gelukkige en ongelukkige koppels: gelukkige koppels lossen hun problemen actief op, terwijl ongelukkige koppels problemen ontkennen of hopen dat ze zichzelf oplossen, wat nooit gebeurt!
Als je voor een crisis staat, zijn er twee opties: of je blijft steken of je komt er slimmer en meer ervaren uit. Ieder van ons heeft een keuze. Met de komst van een baby komt het gezin voor het eerst in een grote crisis terecht. Alle aspecten van het systeem veranderen; er vinden herstructureringen plaats op verschillende gebieden, waarbij nieuwe taken, tradities, waarden en verantwoordelijkheden worden geïntroduceerd. Deze crisis herhaalt zich bij elk volgend kind, misschien in een minder ernstige vorm dan de eerste keer. Om effectief door de crisis te navigeren, moeten jij en je partner verschillende dingen doen taken:
-Zowel jij als je partner moeten de nieuwe rol van moeder en vader omarmen, wat niet altijd vanzelfsprekend is. Aanpassen aan deze rollen kost vaak tijd en kan een uitdaging zijn. Je eigen ervaringen met je ouders tijdens de babytijd spelen een belangrijke rol. Hoe meer je ouders je behoeften erkenden, reageerden op huilbuien en bewust een emotionele band opbouwden, hoe makkelijker het voor jou als nieuwe ouder kan zijn om je rol te accepteren. Ik heb dit besproken in het onderwerp van de vorige maand. Het is vermeldenswaard dat postnatale depressie zowel vrouwen als mannen kan treffen, wat wijst op uitdagingen bij het accepteren van de ouderrol.
-Het is jouw verantwoordelijkheid om gehechtheid met het kind tot stand te brengen (tot de leeftijd van 3 jaar) - we zullen hier volgende maand dieper op ingaan. Dit omvat het vermogen om de behoeften van het kind waar te nemen en te reageren op hun gehuil. Deze handelingen creëren een gevoel van veiligheid voor het kind en leren hen de wereld te vertrouwen, aangezien hun wereld om jullie beiden (of één van de ouders) draait - en leggen zo de basis voor hun hele verdere leven.
-Een andere cruciale verantwoordelijkheid ligt bij de vader. Niet iedereen begrijpt dit, en niet iedereen is bereid om zo'n rol te vervullen, maar het is van groot belang: emotionele en fysieke steun bieden aan de partner totdat het kind ongeveer een jaar/ anderhalf jaar oud is en als emotioneel anker dienen voor de spanningen en emoties van de nieuwe moeder gedurende de dag. Dit is essentieel om haar in staat te stellen deze intieme tijd met de baby zo vredig en succesvol mogelijk door te brengen en een veilige hechting tot stand te brengen. Voor dit alles is natuurlijk de emotionele volwassenheid van een man nodig, het vermogen om niet alleen met de emoties van zijn partner om te gaan, maar ook met die van zichzelf. Steun van buitenaf zoeken is ook waardevol - bijvoorbeeld van vrienden die een luisterend oor kunnen bieden en hulp kunnen bieden, of regelmatig overleggen met een ondersteuningsspecialist om alles wat er gebeurt te bespreken. Vind de kracht om een belangrijke steunfiguur te zijn voor een moeder met een baby tijdens de postnatale periode.
-Een cruciale taak is om de echtelijke relatie nieuw leven in te blazen, rekening houdend met de substantiële veranderingen. Veel koppels falen in dit aspect, in de veronderstelling dat de relatie onveranderd is gebleven en voelen zich na verloop van tijd gedesillusioneerd. Zoals ik al eerder zei - alles is veranderd! Een vrouw is niet langer alleen maar echtgenote en vrouw; plotseling is ze ook moeder geworden (als het haar eerste kind is), worstelt ze met nieuwe verantwoordelijkheden, wordt ze geconfronteerd met talloze onbekende situaties en heeft ze mogelijk een postnatale depressie of worstelt ze om zichzelf te redden. Tegelijkertijd krijgt de partner te maken met verschillende nieuwe situaties en emoties die overweldigend kunnen zijn, zoals eerder besproken. Als jullie beiden geïsoleerd door deze situatie navigeren zonder steun te zoeken bij elkaar en bij externe bronnen, als jullie vermijden om jullie ervaringen te bespreken, kan er vroeg of laat een grote kloof tussen jullie ontstaan. Stellen komen vaak naar me toe met een overvol reservoir aan emoties en grieven tegen elkaar, zich er niet van bewust dat ze een relatiecrisis doormaken en dat ze echt een gebrek hebben aan eenzaamheid en emotionele nabijheid. Intimiteit komt in deze periode in het gedrang of heeft nooit echt bestaan.
Bij het bespreken van een crisis en de bijbehorende uitdagingen en taken, is het cruciaal om te erkennen dat het belangrijkste hulpmiddel voor succesvol navigeren COMMUNICATIE is! Ja - praten! Het voeren van constructieve, niet-aanstootgevende gesprekken is de sleutel. Het helpt niet alleen bij het oplossen van crisissituaties, maar ook bij alle moeilijkheden die zich tussen het stel kunnen voordoen. Het vermogen om te communiceren helpt jullie om elkaar beter te begrijpen, jullie vertrouwd te maken met jullie nieuwe rol als ouders, brengt jullie dichter bij elkaar, helpt bij het oplossen van meningsverschillen, het bereiken van overeenkomsten en redt koppels letterlijk van een scheiding. De crisis vereist uitgebreide en langdurige communicatie - alles uiten wat je in je hart hebt, in je hoofd, en alles wat je ervaart. Deel, vraag, luister, reageer, accepteer en onthoud je van kritiek. Ga de dialoog aan totdat jullie allebei begrijpen hoe jullie verder moeten. Het gaat vaak gepaard met lange nachten, veel tranen vergieten, pijn ervaren en rouwen om het oude leven dat nooit meer terug zal komen. Ik begrijp dat veel ouders aarzelen om dit te zeggen, maar ze verlangen terug naar de tijd dat ze alleen waren, zonder veel verantwoordelijkheden. Hoewel de geboorte van een kind gekoesterd wordt, kunnen de emoties die elke ouder raken ontmoedigend zijn. Het is echter allemaal begrijpelijk! Het is natuurlijk om naar het vorige leven te verlangen, nare emoties te ervaren, je onvoorbereid te voelen in de nieuwe rol, fouten te maken en niet alles te weten.
Beste ouders, niemand heeft gezegd dat het gezinsleven gemakkelijk is. Maar zoveel voldoening en een sterk gevoel erbij te horen kun je nergens anders ervaren. Onthoud dat een gelukkige huwelijksrelatie de basis is van een gelukkige gezinsrelatie - gelukkig voor jou en je kinderen.
Auteur
Liva Spurava
Gestalttherapeut / Oprichter van het Psychologisch Centrum AUGT
